wapniak

A widzisz, teraz będziesz już wiedział dlaczego się nie wyrabiał...

A jeszcze inaczej 15x1,5 a jeszcze inaczej 15 x15 . Kurde, przecież nie o to tu chodzi! Im twardsze dasz wypełnienie tym wytrzymalszy będzie dźwigar. Obojętnie co byś jednak nie zbudował z pasów węgla, to i tak otrzymasz namiastkę wytrzymałości monolitycznej rury okrągłej czy kwadratowej czy jakiejś innej, ale zrobionej w jednym procesie. I to wyszło z eksperymentu a nie jakieś pitu pitu o kształtach, owijkach czy jeszcze innych bzdetach. Eksperyment był może bardzo uproszczony, ale podstawowe prawa mechaniki potwierdził, i tyle z niego należy wynieść. Pozdrawiam Ps. Moje skrzydło ma dźwigar w najszerszym miejscu 220 mm. Jeszcze Ci mało?

Dźwigar ze styrodurem rozpadł się przy ugięciu ok 10 mm. Najpierw ścisnął się styrodur, o jakieś 1,5-2 mm, potem puściło klejenie. Na balsowym nie zdążyłem zaobserwować, patrzyłem na wagę i nagle było po wszystkim. Środek dźwigara się rozkleił i dźwigar wygiął się na kształt litery S. Końce dźwigara pozostały sklejone. Na paskach węgla pozostały przyklejone włoski balsy. Żywica utwardzała się ok 3 godziny. Już dużo by jej wytrzymałości nie przybyło. Przestaje się lepić po 5 minutach. O wymiarach dźwigara już pisałem Całość miała 3 mm szerokości i ok 8 wysokości, Czyli "środnik" miał wymiary 3x7 mm. Kojani, Nic Ci tłumaczył nie będę, bo i po co. I tak wiesz swoje. Tak wyszło i tyle w temacie.. Pozdrawiam

Prąd blokowania dla serwa dobrze jest znać, bo prócz wszystkiego z takim właśnie prądem serwo rozpoczyna swój ruch. Silnik jeszcze stoi, a prąd już płynie.Sam moment rozruchu silnika. Jeśli zrobią to np. 3 serwa każde po 1,5 A na raz to problem z becem 3A murowany. A im większe spadki napięć, tym łatwiej o sytuacje, gdy z powodu zakłócających impulsów siejących się po kabelkach chce wystartować kilka czasem nawet wszystkie serwa na raz.

Pozwoliłem sobie na mały eksperyment. Wykonałem dwa dźwigary pasowe z płaskownika węglowego 3x0,5 mm po 250 mm długości . W jeden wkleiłem pasek styroduru, w drugi pasek balsy 3 mm, twardej, włókienkami w poprzek dźwigara. Obydwa o łącznej wysokości ok 8 mm.Klejone na żywicę dwuskładnikową Araldite. Jednym końcem postawiłem to na drewnianym klocku, drugim na wadze. Naciskałem pośrodku, czyli waga pokazywała połowę obciążenia. Dźwigar ze styrodurem rozleciał się przy pokazywanym nacisku ok 400 g. Dźwigar z balsą rozleciał się przy pokazywanym nacisku ok 1200 g. W obydwu przypadkach puściło klejenie, Dla porównania tak samo zbadałem rurkę węglową fi 3 x 0,5 mm. Wytrzymała bez uszkodzenia 2500 g. Wniosek chyba jest oczywisty. Znacznie lepiej jest zastosować gotową rurkę okrągłą czy kwadratową, nawet o mniejszym przekroju, niż budować niemonolityczne dźwigary węglowe. Pozdrawiam Edit: Zrobiłem jeszcze jedną próbę z dźwigarem. Tym razem wypełnienie z balsy, takiej samej jak poprzednio, jednak miało włókna wzdłuż dźwigara. Wytrzymał 2500 g, jednak pękł chyba na skutek nieosiowego przyłożenia siły , bo w poprzek dźwigara. Wychodzi na to, że ułożenie włókien wypełnienia balsowego między dźwigarami pasowymi w poprzek dźwigara, to mit. Ale może niepotrzebnie uogólniam wniosek po jednej próbie...

Mam prośbę. Podeprzyj końce centropłata na jakiś klockach, potem na środek połóż jakiś ciężar i zmierz ugięcie płata pod obciążeniem. Chodzi o określenie sztywności dźwigara przed oklejeniem skrzydła tkaniną. Da to nam asumpt do dalszej dyskusji. Bez tego dyskusja przypomina nawracanie niewiernych, czyli stratę czasu.

Możesz mi wyjaśnić, co wspólnego ma moduł Younga samego laminatu, z wytrzymałością na wyboczenie laminatu przyklejonego do styroduru?. Sztywność całości wyznacza siła wiązania laminatu ze styrodurem oraz wytrzymałość tegoż styroduru na... ściskanie. .Amen. Poza tym używana przeze mnie tkanina o tkzw. splocie skośnym absolutnie nie jest diagonalną, co tylko wskazuje na Twoją ignorancję w temacie. Ale proponuję dać spokój w tym temacie takim dyskusjom, to nie miejsce do tego. Pozdrawiam

Sugeruję zapoznanie się z tym tematem: http://pfmrc.eu/index.php?/topic/4402-przekladki-miedzydzwigarowe/page__st__100

Hmm, no właśnie. Dźwigar pasowy jest silny wypełnieniem między pasami, które to pracuje na ściskanie. Najlepszy jest , gdy jest dwuteownikiem. Natomiast pasy węglowe przedzielone styrodurem, można by spokojnie zastąpić listwami drewnianymi, i wytrzymałość by nie spadła. Oryginalna Supra to szybowiec projektowany do silnego holu. I do tego są potrzebne potężne dźwigary. Dla motoszybowca takie rozwiązanie to tylko zbędny balast. Ale jeśli to wprawka, to w porządku. Na czymś trzeba się uczyć. Pozdrawiam

O przewadze pokrycia skorupowego nad dźwigarem pasowym lub odwrotnie podyskutujmy po zobaczeniu jak Adrian to rozwiązał. Chodzi mi o wypełnienie przestrzeni między pasami dźwigara . A po co to zrobiłem? Wszystko jest tam wyjaśnione wraz z pomiarami wytrzymałości, sztywności itd. Porównaj to z innymi technologiami, a wszystko zrozumiesz (porównaj pomiary a nie "misie"). Pozdrawiam

Miękkoloty ???? A poczytaj sobie to , to potem pogadamy: http://pfmrc.eu/index.php?/topic/34852-moto-szybowiec-230-cm-w-dziwnej-technologii/ Ale tak ze zrozumieniem , a nie tylko po łebkach. I jeszcze jeden mój temat o takiej technologii. Ale to już sam sobie poszukaj.

Dla tej wielkości modelu i takich tkaninach, dźwigary spokojnie możesz sobie podarować.

Tak, ma być przylutowana do tego oczka przy chinchu.

A po co rzutkowi silnik?

Bez szaleństw, każdy silikon wytrzyma te 150 stopni . No może nawet mniej tam jest.

Święta racja. Taki warun trzeba umieć wykorzystać, i nie da się tego zrobić ot tak od ręki...

Wszystko fajnie, tyle tylko, że ta metoda nadaje się do skrzydeł o dużej a właściwie bardzo dużej zbieżności. Inaczej zamocowanie druta wypadnie w sąsiednim pokoju... Jako wzorniki wystarczy sklejka , byleby gładka po obwodzie.

No skąd, do autora wątku.

Jeśli to ogniwo, o którym nic nie wiesz, albo nie uważałeś na zajęciach, bo mylisz jednostki, aż boli, użyjesz do ładowania akumulatora na pokładzie pojazdu, to będziesz dysponował dużą chwilową mocą do poruszania tego.

Energia to napięcie razy prąd razy czas, czyli VAh. I jest ona ściśle określona dla każdego pojedynczego ogniwa. Im więcej ogniw się połączy do kupy, tym większą będą w stanie oddać energię. Nie ważne czy połączone szeregowo, czy równolegle, czy też szeregowo-równolegle. Dwa połączone ogniwa to dwa razy większa energia, trzy to razy trzy itd.

Do gazu nigdy nie dał bym metalowego serwa. Siły do napędu przepustnicy żadne, a możliwość rozklepania trybów od drgań duża. Tworzywa lepiej tłumią drgania. Pozdrawiam.

Zanim zaczniesz budować przemyśl jeszcze raz budowę nartek. Te prawdopodobnie zamiast wjeżdżać na śnieg, będą go pchały przed sobą.

Jakieś to pokręcone, neutralizacja kwasu wodą, myślałem, że trzeba do tego zasady. Chemikiem jednak nie jestem, to głowy nie dam. Czyli nie wiadomo jak kleją, grunt, że kleją i tego się trzymajmy

Proszę: Kleje kropelkowe, sekundowe, błyskawiczne - kleje cyjanoakrylowe są szczególnym rodzajem klejów mieszanych składających się z żywicy polimerowej rozpuszczonej w monomerze, który w pierwszym etapie zachowuje się jak rozpuszczalnik, potem jednak nie paruje lecz ulega kopolimeryzacji z żywicą tworząc jedną usieciowaną strukturę. Takie kleje działają szybko i są dość uniwersalne. Cyjanoakrylany (nazwa chemiczna klejów kropelkowych) zostały odkryte w 1942 roku w trakcie poszukiwań materiałów przezroczystego plastiku do celowników używanych na wojnie, gdy zespół naukowców kierowany przez Harry Wesley Coover Jr natknął się na formułę która przykleja się do wszystkiego z czym weszła w kontakt. Jednak cyjanoakrylany zostały szybko odrzucone przez amerykańskich naukowców właśnie dlatego, że trzymały się wszystkiego. W 1951 r., cyjanoakrylany zostały ponownie odkryte przez naukowców Eastman Kodak Harry'go Coover'a i Freda Joyner'a, który uznał ich prawdziwy potencjał komercyjny, klej cyjanoakrylowy po raz pierwszy został sprzedawany jako produkt komercyjny w 1958 roku jako "Eastman # 910" (później "Eastman 910"). Kleje cyjanoakrylowe – wytwarzane są bez rozpuszczalnika, znane są pod nazwą klejów „sekundowych", ponieważ utwardzają się w ciągu kilku, kilkunastu sekund. Z tego względu nadają się tylko do klejenia małych powierzchni, nie przekraczających 1 cm2. Pobierają przy utwardzaniu chemicznym wilgoć z powietrza, co doprowadza do ich polimeryzacji. Zwykle wystarcza do tego powietrze o wilgotności względnej w granicach 40÷60%. Kleje nanosi się na jeden z elementów łączonych. Zetknięcie obydwu elementów, zaraz po naniesieniu kleju, musi przebiegać ostrożnie, ponieważ przy wadliwym usytuowaniu elementów klejonych pierwotne połączenie wymaga zniszczenia. Są produkowane od konsystencji ciekłej o małej lepkości do konsystencji żelu. Służą także do klejenia metali, wielu tworzyw sztucznych (ABS, twardy polichlorek winylu PCV, polistyrenu PS), szkła, skóry i drewna. Połączenia osiągają wytrzymałość na ścinanie w zakresie 7÷20 MPa. Połączenia klejowe są zwykle nieodporne na działanie wody. Szybka reakcja kleju z wilgocią powoduje, iż kleje powinny być przechowywane w zamkniętym pojemniku, w chłodziarce. Należy wykazać dużą ostrożność podczas klejenia, gdyż łatwo można skleić palce rąk. W takim przypadku należy szybko zanurzyć ręce w gorącej wodzie z mydłem i ostrożnie rozwierać palce rąk. Przy kontakcie z oczami, gdzie występuje naturalne ich zawilgocenie, dostanie się kropli kleju powoduje jego błyskawiczne utwardzenie. Z tych względów należy pracować w okularach i rękawicach ochronnych. (Źródło "Przegląd spawalnictwa" 8/2008)

Trudno mi się z tym zgodzić. Cyjanoakryle polimeryzują w czasie wiązania, i coś musi strukturę wypełnić, inaczej ciągle byłyby cieczą. Pozdrawiam