DzieńDobryWieczór wszystkim.
Chwała organizatorom konkursu, pewnie któryś został nominowany w #IceBucketChallenge, i kubeł wody z lodem spowodował otrzeźwienie umysłu i wydłużenie terminów zgłoszeń i zakończenia konkursu wakacyjnego, No bo senior w wakacje ma inne roboty, i braknie mu zazwyczaj czasu na budowę ESiAków.
Także dzięki temu posunięciu Szanowna Komisyja Końkursowa, i obserwatorzy będą mieli okazję i przyjemność śledzić moją ajakże autorską relację z powstawania modelu nietuzinkowego samolotu który powstał na deskach kreślarskich w biurze konstrukcyjnym dawnego CCCP 'Микоян и Гуревич' w połowie lat czterdziestych.
Dlaczego akurat ten a nie inny model? na stronie sklepowej www.napolskimniebie.pl jest cała masa innych świetnielatających i dobrze wyglądających myśliwców.
Szukałem czegoś nieszablonowego, czegoś co przykuje wzrok, i długo zapadnie w pamięci, a tu mamy nie dość że pokraczną, prawie karykaturalną sylwetkę, to jeszcze nietypowy napęd śmigłowo - odrzutowy.
I tutaj od razu odpowiem na nasuwające się pytania: Nie, w modelu nie będzie pełnego odwzorowania układu napędowego. Zostanie tylko napęd śmigłowy, bo turbiny i tak nie widać
KONSTRUKCJA
MiG-13 to jednomiejscowy dolnopłat, całkowicie metalowy, w układzie klasycznym, usterzenie klasyczne. Skrzydła dwudźwigarowe z lekkim wzniosem 3,5°, o kształcie zbliżonym do trapezowego. W części przedniej kadłuba silnik tłokowy, pod silnikiem wspólny wlot powietrza do chłodnicy silnika, oleju i do silnika odrzutowego. Kabina pilota przesunięta mocno w tył, chroniona z przodu i tyłu szkłem pancernym grubości 64 mm. Pod kabiną, w kadłubie, kanał doprowadzający powietrze do silnika odrzutowego, umieszczonego w części ogonowej. Regulowana dysza silnika na końcu kadłuba. Podwozie klasyczne, z chowanym kółkiem ogonowym, golenie główne chowane do skrzydeł. Oba silniki pracowały na wspólnym paliwie, zbiorniki paliwa w zbiorniku za silnikiem tłokowym i w skrzydłach o pojemności ogółem 780 ltr.
UZBROJENIE
Trzy działka B-20 kaliber 20mm
(jedno w piaście śmigła, dwa po bokach silnika)
NAPĘD
Napęd kombinowany składał się z tłokowego silnika rzędowego WK-107R (będącego przeróbką silnika WK-107A, wykorzystywanego w samolotach Jak-9P oraz w powojennych Jakach-3) oraz silnika odrzutowego typu Motorjet WRDK. Silnik tłokowy napędzał śmigło samolotu, ale także służył do napędzania sprężarki silnika odrzutowego. Przyczyną powstania tak niekonwencjonalnego samolotu był początkowy brak doświadczenia konstruktorów radzieckich z napędem odrzutowym, a przede wszystkim brak odpowiednio sprawnych silników turboodrzutowych.
Łączna moc całego zespołu napędowego to 2560 KM.
DANE TECHNICZNE
Rozpiętość 9,50 m
Długość 8,19 m
Wysokość 2,81 m
Pow. nośna 15,0 m2
Masa własna 2935 kg
Masa całkowita 3680 kg
Prędkość max. 820 km/h
Pułap 11200 m
Zasięg 790 km
HISTORIA
Pierwszy egzemplarz samolotu, który otrzymał oznaczenie I-250 (skrót od istriebitiel - myśliwiec), wzbił się w powietrze 3 marca 1945r. Podczas prób okazało się, iż samolot rozwija prędkość 825 km/h, znacznie przewyższającą prędkość ówczesnych samolotów tłokowych. Było to zasługą silnika odrzutowego, ponieważ po jego wyłączeniu samolot osiągał prędkość już tylko 677 km/h. Silnik odrzutowy pełnił jednak jedynie funkcję przyspieszacza - można go było włączać jedynie na pewien czas podczas lotu, a łączny czas jego pracy nie przekraczał 10 minut.
Z chwilą pojawienia się bardziej zaawansowanych projektów samolotów odrzutowych jak MiG-9 oraz Jak-15, MiG-13 stał się jednak przestarzały i nieperspektywiczny, przy tym wciąż samolot i jego napęd nie były gotowe do bezawaryjnego przejścia prób państwowych. Wykazywano skomplikowaną obsługę, wynikającą z zastosowania dwóch różnych silników, a także fakt, iż był trudny w pilotażu. W obliczu pojawienia się samolotów odrzutowych, na początku 1947 roku lotnictwo wojskowe postanowiło nie kontynuować prac nad nim, a wyprodukowane samoloty postanowiono przekazać lotnictwu Marynarki Wojennej. Jednakże, z powodu defektów, egzemplarz próbny nie przeszedł prób państwowych prowadzonych przez Marynarkę, które zakończono 3 kwietnia 1948.
Według starszej literatury, zbudowano 50 egzemplarzy seryjnych samolotu, jednakże jest to liczba zamówionych samolotów, a prawdziwa liczba ukończonych płatowców była niższa; być może ukończono zaledwie 10 samolotów oprócz prototypów, a pozostałe w chwili przerwania projektu były w różnym stanie ukończenia. Starsze źródła również podawały, że samoloty te służyły w jednostkach lotniczych rosyjskiej Floty Bałtyckiej oraz Północnej do 1950 roku, jednakże według nowszych publikacji, brak jest dowodów potwierdzających ich służbę w jednostkach.
Jakkolwiek samolot nie należał do konstrukcji udanych, stanowił w rozwoju myśli lotniczej ZSRR dość znaczący krok. Wypróbowano mianowicie na tej konstrukcji szereg nowatorskich rozwiązań, które znalazły następnie szerokie zastosowanie w późniejszych projektach. Doświadczenie zebrane podczas prac nad I-250 zaowocowało później między innymi ogromnym sukcesem kolejnego samolotu biura konstrukcyjnego Mikojana i Guriewicza MiG'a 15-stego.
Jak widzicie na powyższych obrazkach, samolot jest niesamowicie paskudny, i chociaż przesyłka z Andrychowa już dotarła, cały czas się waham, czy otworzyć to pudełko ...
